Stoned Jesus + The Devil and the Almighty Blues

Bij deze line up vroeg ik mij af in eerste instantie wie de headliner was, maar dat maakt bovenstaande titel wel duidelijk. Maar The Devil & The Almighty Blues zou het wat mij betreft net zo goed kunnen zijn. Beide bands bedienen zich overduidelijk van een mix van Stonerrock/bluesrock en de 70’s ala Black Sabbath om maar es een naam te noemen. Nu was ik toch wel van mening dat de Stoner een beetje doodgebloed was en dat na het verscheiden van Kyuss toch wel een periode afgesloten werd. Niets is minder waar en waarschijnlijk had het ook te maken met mijn interesse voor het genre. Men wordt ouder en krijgt nieuwe (muzikale) interesses. Tja, is mijn mening dan algemeen over dit genre? Het antwoord is NEEN! Zelfs uit landen waar je het niet snel zou verwachten komen Stoner bands. Stoned Jesus uit Oekraïne notabene, wat ik dan meer associeer met voetbal. Enfin, de wederopstanding van het genre ansich, want die is er wel degelijk. Kijk naar de festivals die deze muziekstijl of gerelateerd daaraan bedienen, o.a. Into The Void, Sonic Whip en Desertfest (wat zelfs over meerdere landen verspreidt is). De animo voor zeker de laatste is groot. Een gevestigde naam als Sleep in je line up is dan zeker een publiekstrekker. Maar namen als o.a.. Earthless, All them Witches, Brant Bjork, Elder en even wat dichter bij huis Temple Fang of lokale helden Chief Of Smoke tappen dus veel uit het 70’s vaatje. Uitgesponnen solo’s met zompige beats. Hier is dus nog steeds een publiek voor. Stoned Jesus is een Stoner/Doom trio uit Oekraïne dat sinds 2009 aan de weg timmert. Ze hebben inmiddels wat bezettingswisselingen ondergaan en 5 volledige albums en 2 EP’s op hun naam. Hun laatste wapenfeit is “Pilgrims” uit 2018, waar duidelijk mogen zijn waar de naam “Pilgrimage” tour vandaan komt. Wat vaak terug komt in hun teksten is de zoektocht naar occulte vaak in samenhang met emotie. Gecombineerd met de zware logge klanken heb je een live band die op een maandagavond de boel even mag opschudden en de hoofdjes heen een weer mag bewegen in ons clubje. Alvorens dit gaat gebeuren is het de beurt aan The Devil & The Almighty blues uit Noorwegen. Ook zij zullen de komende maanden langs menig concertzaal of festival (Sonic Whip Desertfest) touren. Hun laatste wapenfeit is het album “Tre” die zoals ik nu verneem nog uit moet komen. Waarschijnlijk zal dit het geval zijn wanneer de tour begint. Dit is hun verhaal; When the 60’s turned into the 70’s there was a musical crossroads. The American blues had had it’s run with teens on both sides of the Atlantic long enough so that the blues-offspring named rock’n’roll had to expand or die. It did not die, it expanded in all kinds of directions! And right there in the crossroads between blues-based rock and all the world’s other sub-genres of rock, something happened to the blues. The format got experimented with, expanded and almost made unrecognizable. But at the same time the roots to the original ’real’ blues was never lost. Where Peter Green left Fleetwood Mac in 1970 with the track «Green Manalishi», where Johnny Winter stretched his musical legs, where ZZ Top bought Marshall full stacks and shot from the hip, and last but not least where the legend himself, Muddy Waters , stretched the limits of that was ’legal’ with the album «Electric Mud». And not to forget Hendrix, Free Canned Heat and the rest of the gang from the Woodstock-era. The result was a highly electric musical revolution, where e.g. the newly born genre hard rock walked hand in hand with traditional delta blues. It is out from this musical mud The Devil and the Almighty Blues have found their inspiration. Their music is slow, heavy, melodic and raw, all without losing the almighty blues out of sight. Beide bands zijn dus geen kattenpis en van mijn kant raad ik eenieder ook ten zeerste om gehoorbescherming mee te nemen. Ook verkrijgbaar in Vera, want de zware lompe tonen dringen wel door in je gevoelige oortjes op deze avond. En zo hoort het ook toch ? Case